سازمان بین‌المللی کار (International Labour Organization) یکی از موسسات تخصصی سازمان ملل متحد است که به امور مربوط به کار و کارگران می‌پردازد. نیاز به پیدایش چنین سازمانی برای اولین بار در قرن نوزدهم پس از آنکه طرح همکاری‌های بین‌المللی جهت تدوین قانون کارگران در سال ۱۹۰۱ درباسل مورد توجه قرار گرفت، به وسیله دو تن از صنعتگران ولزی و فرانسوی (رابرت اوون و دانیل لگراند) مطرح و مورد پیگیری قرار گرفت.
این سازمان در سال ۱۹۱۹ و در نتیجه بحث‌های ضرورت گرفته در کنفرانس صلح پاریس که در کاخ ورسای بر پا بود، تاسیس شد. سازمان بین‌المللی کار در آغاز وابسته به جامعه ملل بود (League of Nations) و پس از جنگ جهانی دوم و تاسیس سازمان ملل متحد (United Nations) به عنوان اولین آژانس تخصصی وابسته به سازمان ملل متحد، به فعالیت خود ادامه داد. منشور فعلی سازمان که به بیانیه فیلادلفیا معروف است، در سال ۱۹۴۴ به تصویب رسیده است. مقر این سازمان در شهر ژنو، سوئیس، قرار دارد.
سازمان بین المللی کار با هدف تدوین مقررات و قوانین بین‌المللی در جهت بهینه‌سازی استانداردهای بین‌المللی کار و حصول اطمینان از به‌کارگیری آن‌ها ایجاد شده است. اساسنامه سازمان بین المللی کار در بین ماه‌های ژانویه تا آوریل ۱۹۱۹ به وسیله کمیسیون کار که در خلال کنفرانس بین‌المللی صلح ورسای برگزار می شد، تدوین شد. این کمیسیون ترکیبی بود از نمایندگان ۹ کشور بلژیک، کوبا، چکسلواکی، فرانسه، ایتالیا، ژاپن، لهستان، بریتانیا، و ایالات متحده آمریکا که رهبری کمیسیون را ساموئل گامپرس، رئیس فدراسیون کارگری آمریکا (AFL) بر عهده داشت. نتیجه این نشست ایجاد یک سازمان سه جانبه گرا (دولت، کارگر و کارفرما) بود که نمایندگان دولت، کارگر و کارفرمای را در یک نقطه سامان می‌داد. فصل هشتم معاهده صلح ورسای دربرگیرنده اساسنامه سازمان بین المللی کار است.
در اولین کنفرانس بین‌المللی کار که در 29 اکتبر 1919 برگزار شد، دو نماینده از دولت و یک نماینده از کارفرمایان و یک نماینده از کارگران هر کشور عضو در واشنگتن گردهم آمدند. در اولین کنفرانس، شش مقاوله نامه بین‌المللی کار به تصویب رسید که شامل ساعت کار در کارخانه، بیکاری، حمایت از مادران، شب‌کاری زنان، حداقل سن و شب‌کاری جوانان در کارخانه بود.
چهار هدف استراتژیک سازمان بین المللی کار عبارت است از:
1- ارتقاء و واقعیت بخشیدن به استانداردها و اصول بنیادین کار
2- ایجاد فرصت‌های بیشتر برای زنان و مردان برای دستیابی به استخدام آبرومند و حقوق مکفی
3- ارتقاء پوشش‌های اجتماعی و مؤثر برای همه
4- تقویت سه جانبه گرایی و گفتگوهای اجتماعی